Кавгите во бракот ја уништуваат сигурноста на децата

Бракот е институција, или барем треба да биде. Сепак, бројни истражувања покажуваат дека има повеќе разводи отколку бракови. Ако брачниот живот стане неподнослив, разводот е единственото решение. Има една изрека која вели „Подобро добар развод отколку лош брак.“ Колку и да се свесни за овој факт, децата многу тешко го преживуваат разводот на нивните родители. Расправиите меѓу родителите и животот поминат во страв и вознемиреност оставаат големи последици за развојот на децата.

Колку и да знаат сите дека треба да се избегнува било каква расправија во присуство на деца, ретко кој го прави тоа. Вербалното насилство е фатално за децата, а за физичко насилство е непотребно да се зборува. Кога ќе дојде до развод, децата многу често се чувствуваат виновни, иако тоа нема никаква врска со нив. Често ќе се случи детето да праша – „Дали јас сум виновен?“ И без разлика на негативниот одговор што ќе го добие, детето ќе ја доведува во прашање секоја своја постапка, барајќи го виновникот во себе. Детето може да биде пасивен набљудувач за време на расправијата на родителите. Исто така, може инстинктивно да заштити еден од родителите. Во секој случај, двете варијанти ќе имаат негативно влијание врз детето и врз формирањето на неговата личност. Понекогаш детето се обидува да ги помири родителите и повторно да ги зближи. Има и такви бракови каде што нема насилство, но сопружниците се оддалечени еден од друг. Тие живеат под ист покрив, бидејќи ги обврзуваат заеднички интереси. Ваквите бракови се хармонични за околината, но не се за нив самите. Во таквите бракови детето интуитивно го чувствува незадоволството на родителите. Ја чувствува нивната оддалеченост како и недостатокот на интимност и љубов. Често ќе се случи овие деца да усвојат таков модел на однесување. Ако родителите биле разведени, многу е веројатно (што не мора да значи) дека кога децата ќе основаат свое семејство, разводот ќе го гледаат како најдобро решение. Ако родителите живееле во фиктивен брак, веројатно е дека и децата ќе живеат во таков брак. Останувањето во таков брак може да биде за деца, домување, финансии или дури и поради сожалување. На овој начин се повторува шаблонот и во страдањето се вклучува уште една генерација. Кога бракот станува токсичен, разводот може да спречи далекосежни последици.

Бракот во кој има чести расправии, закани за напуштање или заминување на еден од родителите ја поткопува самодовербата на детето. Децата кои растат во таква средина ни најмалку не се чувствуваат безбедно. Детето е во постојан страв. Се плаши дека кавгата меѓу неговите родители ќе се повтори. Тоа е загрижено дека неговите родители ќе се разделат. Тоа се плаши од помислата на поинаков начин на живот. Страв од неизвесност. Од друга страна, без разлика дали се покажува или не, детето е подеднакво важно и има потреба од двајцата родители. Во браковите каде што родителите се оддалечени еден од друг, постои недоволна вклученост во семејните настани. Детето во такво семејство се чувствува запоставено. Смета дека не е доволно сакано и секако не доволно поврзано со родителите. Сето тоа остава трајни ефекти врз детето.

Родителските расправии остануваат длабоко вкоренети во умот на детето. Природно е родителите да бидат пример за децата. А родителите кои се во постојан конфликт или водат „тивка војна“ најчесто не можат да бидат добри лидери. Родителите кои се во постојан конфликт се зафатени со сопствените проблеми, па најчесто не можат соодветно да ги водат своите деца. Исто така, често се случуваат ситуации кога, свесно или не, родителот манипулира со детето за да му се одмазди на брачниот другар. Во такви околности, детето се чувствува распнато. Му треба љубов, но во исто време ја отфрла блискоста. Детето се плаши дека ако биде блиску до едниот родител ќе му наштети на другиот. Децата се желни за пријателства кои не ги добиваат во кругот на семејството. Постои можност децата кои растат во таква средина да залутат или да се повлечат во изолација. Тие често ќе ги потценуваат нивните креативни и интелектуални способности. Нема да ги изразат поради стравот од неуспех. Со оглед на тоа дека им е потребна поддршката од родителите, децата од таквите семејства не можат да бидат дисциплинирани во она што го работат. Им недостасува повратна информација од нивните родители. Им недостасува поттикнување и охрабрување. Поради оваа причина, децата кои растат обземени од анксиозност и страв не ја гледаат поентата во ништо што прават. Со текот на времето, надворешниот конфликт меѓу родителите станува внатрешна борба на детето.

Децата кои пораснале слушајќи ги нивните родители како се караат ретко сериозно се врзуваат за некого. Тоа е потсвесен страв. Секогаш кога во подоцнежниот живот сакаат да се зближат со некого, се активира ѕвонче кое предупредува на опасност. Тие избегнуваат блискост за да избегнат потенцијален конфликт. Тие не сакаат да бидат повредени. Во исто време, се враќаат спомените од детството. Доколку успеат да постигнат поинтимна врска, во почетокот се прилично претпазливи и затворени. Најчесто самоиницијативно ќе ја напушти врската. Тоа е нивниот одбранбен механизам.

Кога родителите ќе се разведат, неизбежно е децата да страдаат. Се разбира, никој не е должен никого да трпи. Особено не децата кои се само набљудувачи на сите случувања. Но, секако пред да се одлучите за развод, размислете и за другата опција. Обидете се да најдете компромис. Можеби тоа беше само минлива криза. Обидете се да го поставите вашиот брак на стабилна основа и да им овозможите на вашите деца семејство полно со љубов, внимание и разбирање.