Инклузијата не е само да се седи во училница

Во современиот образовен дискурс, инклузивното образование повеќе не се дефинира само како физичко присуство на ученици со попреченост во редовните училници. Напротив, се разбира како сеопфатен образовен пристап кој обезбедува значајно учество, еднакви можности за учење и вистински академски и социјален раст.
Сведувањето на инклузијата на „место во училницата“ претставува еден од најкритичните предизвици за имплементација. Самото присуство не гарантира учење, а инфраструктурата без инклузивни практики ризикува зајакнување на исклучувањето во посуптилни форми.

Ефективната инклузија бара:
– Флексибилен дизајн на учење кој одговара на индивидуалните разлики
– Практики за настава и диференцијација засновани на докази
– Јасни, колаборативни улоги помеѓу општите едукатори и специјалистите за поддршка
– Намерна употреба на асистивни и образовни технологии како алатки за јакнење
– Тековна проценка фокусирана на напредок и раст, а не на споредба

Преминувањето од симболична инклузија кон суштинска инклузија бара промена во институционалната култура, образовното лидерство и професионалната одговорност. Инклузивното образование не треба да се мери според бројот на запишани ученици, туку според квалитетот на искуствата за учење, чувството на припадност и степенот до кој секој ученик е овозможен да успее.
Инклузијата не е административна постапка, туку професионална и етичка обврска заснована на верувањето дека сите ученици можат да напредуваат кога средините за учење се намерно дизајнирани да бидат фер, одговорни и поддржувачки.