Социјалната фобија, позната и како социјална анксиозност, е широко распространето ментално нарушување кое ги погодува луѓето од сите возрасти, вклучително и децата. Социјалната фобија кај најмладите може да има значително влијание врз нивната социјализација, развој и квалитет на живот. Социјалната фобија кај децата се карактеризира со прекумерна анксиозност и страв кога се изложени на социјални ситуации. Децата кои страдаат од ова нарушување често се чувствуваат непријатно и исплашено во друштво на други луѓе, особено во непознати средини. Предизвикувачките ситуации може да вклучуваат запознавање нови луѓе, разговор со врсници, давање јавна презентација или дури и одење на училиште. Препознавањето на социјалната фобија кај децата може да биде предизвик бидејќи многу од симптомите може да се поклопат со нормалните развојни фази. Сепак, следните знаци може да укажуваат на тоа дека детето страда од социјална фобија:
– Изразен страв од јавно говорење: Децата со социјална фобија може да покажат интензивен страв да зборуваат пред група или дури и да одговараат на прашања на училиште.
– Избегнување на социјални ситуации: Децата често избегнуваат ситуации во кои треба да комуницираат со другите, што може да влијае на нивното училишно функционирање и социјален живот.
– Интензивна вознемиреност во туѓо друштво: Децата со оваа фобија можат да бидат обземени од чувство на вознемиреност, грижа и страв кога се во близина на други луѓе, дури и ако се луѓе кои добро ги познаваат.
– Физички симптоми: Анксиозноста може да предизвика физички реакции како што се забрзан пулс, потење, црвенило на лицето, гадење или тремор.
За да им помогнете, треба да ги направите следниве чекори:
* Разговарајте со детето: Бидете трпеливи и отворени за разговор со детето за неговите стравови и грижи. Покажете емпатија и поддршка за да се чувствуваат разбрани.
* Поставете реални очекувања: Охрабрете го вашето дете да презема предизвици чекор по чекор, поставувајќи реални очекувања според неговите способности.
*Охрабрете го постепеното изложување: Охрабрете го детето постепено да се изложува на социјални ситуации. Започнете со помалку страшни ситуации и постепено напредувајте кон поголеми предизвици.
* Поддршка на училиште: Градете тесна соработка со наставниците и училишниот персонал за да се осигурате дека детето се чувствува безбедно и поддржано во училишната средина.
* Побарајте стручна помош: Ако забележите дека анксиозноста на вашето дете го попречува неговиот секојдневен живот, контактирајте со професионалец за ментално здравје. Терапијата, како што е когнитивната бихејвиорална терапија, може да биде многу корисна.